Link Media - Linking Science & Spirituality with everyday life | linkmedia.org

Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα των Δικαιωμάτων των Παιδιών!

Όπως ορίζουν τα Ηνωμένα Έθνη, όλα τα παιδιά έχουν δικαίωμα στη ζωή, στην υγεία, στην εκπαίδευση και στο παιχνίδι, όπως επίσης στην οικογενειακή ζωή, στην προστασία από κάθε μορφής βία, στο να μη γίνονται διακρίσεις σε βάρος τους και στο να ακούγονται οι απόψεις τους.   

Από τον ερχομό τους σε αυτόν τον κόσμο, τα παιδιά είναι πλάσματα που ζουν, αναπνέουν, ακούν και αισθάνονται. Το πνεύμα και η συνείδησή τους είναι πραγματικές λευκές σελίδες, έτοιμες να γεμίσουν με μαθήματα από γονείς γεμάτους αγάπη και γενναιοδωρία, γνώστες των τρόπων του σύμπαντος. Κατά συνέπεια ο ερχομός σε αυτό τον κόσμο είναι εξαιρετικής σημασίας. 

Όταν γεννιόμαστε, απελευθερωνόμαστε σωματικά από την ίδια την δημιουργό μας (μητέρα). Ξεκινώντας λοιπόν μια ελεύθερη και ασφαλή ζωή υπό την φροντίδα των γονιών μας, αναπτύσσουμε ολοκληρωτικά το δυναμικό μας. Ή μάλλον όχι, αφού σε πολλές περιπτώσεις βιώνουμε το συναίσθημα του εγκλωβισμού στα «θέλω» των άλλων για εμάς. Είτε λέγεται στενό οικογενειακό περιβάλλον, είτε σχολικό περιβάλλον, είτε κοινωνικός ιστός. Πολλές φορές οι επιθυμίες των άλλων - ειδικότερα στα πρώτα στάδια της ζωής μας - επιβάλλονται σε εμάς ως ρητές διαταγές. Το οξύμωρο της διαδικασίας είναι, ότι δηλώνεται, πως είναι για το καλό μας.

Πώς μπορεί οποιοσδήποτε να ξέρει καλύτερα από εμάς τους ίδιους το δικό μας καλό; Ποιος γνωρίζει το ψυχικό μας κόσμο, τις ανάγκες μας, τον οργανισμό μας, καλύτερα από εμάς τους ίδιους; Γιατί πρέπει να τρώμε όλο το φαγητό μας, όταν δεν πεινάμε άλλο; Γιατί οφείλουμε να τρώμε αυτά που αρέσουν σε άλλους; Να μαθαίνουμε 2-3 ξένες γλώσσες σε μικρότερη των 7-8 χρονών ηλικία, ενώ ακόμη δεν ξέρουμε καλά την μητρική μας και έτσι να μην έχουμε χρόνο για παιχνίδι και χαρά; Πόσα άλλα παραδείγματα θα μπορούσε ο καθένας από εσάς να προσθέσει;

Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία τα ξέρουμε όλα. Σχεδόν κανένα παιδί δεν έχει την ευκαιρία να εκφράσει τη γνώμη του. Καθόλου τυχαίο λοιπόν, ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Αφού γράφεται και ξαναγράφεται από ανθρώπους ίδιων "μεταβιβασμένων" πεποιθήσεων και εγγραφών. Αυτό διαλέξαμε για εμάς, για τα παιδιά μας, για τα εγγόνια μας. Τους «μεταβιβάζουμε» άθελα ή ηθελημένα όλες τις πεποιθήσεις μας, ως δεδομένη πραγματικότητα μη αμφισβητήσιμη. Όταν αγαπάμε πραγματικά τα παιδιά μας, τα αποδεσμεύουμε από το δικό μας παρελθόν και τις βιωματικές μας εμπειρίες, εξηγώντας τους πως κάθε άνθρωπος βιώνει τον κόσμο γύρω του με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο και ότι ισχύει για έναν δεν ισχύει πάντα και για τον άλλο. Ας τα συμβουλεύουμε λοιπόν υπό το πρίσμα της ανιδιοτελούς αγάπης, αποφεύγοντας να τα καθοδηγούμε. Είναι φωτισμένα όντα και πορεύονται στα πρώτα τους χρόνια από το συναίσθημα και την αγνή ψυχή που διαθέτουν. Όταν λένε «δεν θέλω» αυτό ακριβώς εννoούν.

«Αντί να λέτε στα παιδιά τι δεν πρέπει να κάνουν, πείτε τους τι πρέπει να κάνουν. Μην περιμένετε μέχρι να κάνουν το λάθος για να τους επισημάνετε το σωστό τρόπο. Έτσι, οι οδηγίες λαμβάνονται ως οδηγίες και όχι ως κριτική.

Για να δώσουμε ένα παράδειγμα, το γνωστό "Κάνε αυτό που λέω, όχι αυτό που κάνω" δεν έχει ποτέ αποτέλεσμα. Εάν ένας γονιός θέλει το παιδί του να τρώει σωστά, αυτός ή αυτή θα πρέπει να τρώει σωστά και να εξηγεί τα πλεονεκτήματα. Εάν οι γονείς θέλουν το παιδί τους να διαβάζει, θα πρέπει και οι ίδιοι να διαβάζουν και να εξηγούν τα πλεονεκτήματα. Το ίδιο ισχύει για την άσκηση, τις σχέσεις, την υπευθυνότητα και το σεβασμό. Δίνοντας το παράδειγμα και παρέχοντας εξηγήσεις για αυτή τη συμπεριφορά θα κάνει το παιδί λιγότερο ευάλωτο στην κοινωνική πίεση. Θα έχει μια εξήγηση, μια πλατφόρμα και ένα στόχο για τη ζωή. Είναι ευκολότερο να αναπτυχθεί κατανοώντας, παρά με μια αναιτιολόγητη έννοια.» Brian Clement, “Children - the ultimate creation”

Επιτρέψτε στο παιδί να αποτύχει. Το πιο δύσκολο πρόβλημα στο να είσαστε γονιός είναι να επιτρέπετε στα παιδιά σας να κάνουν το ίδιο λάθος που μπορεί να έχετε κάνει. Φαίνεται πως οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν μέσα από την εμπειρία. Αυτό λέγεται μάθηση μέσα από τον πειραματισμό. Ένα παιδί είναι ένας άνθρωπος. Και όπως οι γονείς τους, τα παιδιά θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν πως αν κάτι δεν δουλεύει για αυτά, τότε μπορεί αυτό το κάτι να μην είναι κατάλληλο.

Τα παιδιά χρειάζονται αγάπη και κατανόηση. Τα συμβουλεύουμε με αντικειμενικότητα, χωρίς να παρεμβάλλονται οι δικές μας εμπειρίες ως η μόνη αλήθεια που υπάρχει. Επειδή μας δάγκωσε κάποτε ένας σκύλος, δεν σημαίνει πως τα ζώα αυτά είναι στο σύνολο τους επικίνδυνα. Ο φόβος πολλές φορές οδηγεί στη κακομεταχείριση. Συμβουλές δίνουμε περιγράφοντας το περιβάλλον και τους φυσικούς νόμους που το διέπουν. Δημιουργώντας φοβικό περιβάλλον ύπαρξης για τα παιδιά μας, ακυρώνουμε την ίδια τη ζωή. Τη ζωή πρέπει να τη βιώσεις! Ότι προσδιορισμό και εξήγηση να δώσει κανείς δεν θα αρκεί.

Το πώς θα εξελιχθεί ένα παιδί δεν καθορίζεται στο γυμνάσιο. Δεν συμβαίνει στο πανεπιστήμιο ή όταν εργάζεται και δημιουργεί μια οικογένεια. Η διαμόρφωση της μεταγενέστερης εξέλιξης ενός παιδιού γίνεται κατά τα πρώτα έξι χρόνια της ζωής του. Πράγματι, το 85 έως και 90% της ανάπτυξης της προσωπικότητάς του γίνεται ενώ ακούει παραμύθια και τρέχει τριγύρω μπουσουλώντας και χαμογελώντας με μια φαφούτικη γκριμάτσα. Ξεκινάει την ημέρα της σύλληψης και αρχίζει να μειώνεται όταν είναι περίπου έξι ετών.

Αν τα παιδιά αισθανθούν ότι τους σέβεστε και ακούτε τις επιθυμίες και τις ελπίδες τους, θα εκτιμήσουν τις προσπάθειες και θα προσπαθήσουν να τις ανταποδώσουν. Εξηγήστε ότι η ζωή είναι ένας δρόμος δύο κατευθύνσεων όπου δίνεις και παίρνεις, εκχωρείς και λαμβάνεις και πως με κατανόηση και ελπίδα όλοι μπορούν να υπερνικήσουν τη διαφορετικότητα και τα προβλήματα επικοινωνίας. Μπορούν να ξεπεράσουν ακόμα και τα δύσκολα χρόνια της εφηβείας.

Αν τα παιδιά λαμβάνουν αγάπη και τους επιτρέπεται να βιώσουν το πεπρωμένο τους, θα αποκτήσουν Ανεξαρτησία.

Με την ανεξαρτησία και την αυτοπεποίθηση, τα παιδιά μπορούν να βγουν στη ζωή και να βιώσουν τις δυσκολίες, τις δοκιμασίες και τις χαρές, οι οποίες θα διαμορφώσουν τις απόψεις, θα επηρεάσουν τις ενήλικες επιλογές τους και θα καθορίσουν τον τρόπο που αντιδρούν στην κοινωνία. Στο τέλος του ταξιδιού, όταν η οικογένεια είναι μια ομάδα ενηλίκων, θα έχουν όλοι μια βαθιά ανθρώπινη σχέση που βασίζεται σε ώριμα συναισθήματα εκτίμησης και αγάπης.